خود را به حداقل برسانید رد پای کربن به طور سنتی شامل توجه به آنچه می خرید، نحوه سفر و صرفه جویی در انرژی در خانه است. یک مطالعه جدید منتشر شده در PLOS آب و هوا نشان می دهد که مصرف آگاهانه تنها بخشی از معادله است: میزان پولی که به دست می آورید، همراه با نحوه به دست آوردن آن، نیز مهم است. محققان دریافتند که 10 درصد از خانوارهای آمریکایی مسئول حدود 40 درصد از انتشار کربن در ایالات متحده هستند. و بخش زیادی از این انتشارات مربوط به درآمد سرمایه گذاری است. این یافته ها می تواند تصمیمات سیاستی را با هدف ایجاد سیستم های مالیاتی عادلانه تر کربن بیان کند.
ردپای کربن خانوارها
ردپای کربن معمولاً بر حسب مصرف محاسبه می شود – اینکه چگونه انتخاب های شخصی مصرف کنندگان به طور مستقیم به انتشار کربن تبدیل می شود.
دلایل زیادی وجود دارد که چرا مردم نمی توانند مسیر خود را تغییر دهند، محصولات محلی بخرند یا وسایل کم مصرف نصب کنند.
نویسنده اصلی گفت: “من فکر می کنم محدودیت هایی برای این وجود دارد.” جرد استار، دانشمند پایداری در دانشگاه ماساچوست آمهرست. فرض بر این است که مردم برای خرید اقلام کم‌کربن، انتخاب‌ها، دانش و اختیار بی‌نهایتی دارند و همیشه اینطور نیست.» او گفت که دلایل زیادی وجود دارد که چرا مردم ممکن است مسیر خود را تغییر ندهند، محصولات محلی خریداری نکنند یا نصب وسایل کم مصرف
استار و همکارانش به جای تمرکز بر مصرف، که می‌تواند تحت تأثیر زمان، پول و مکان یک فرد قرار گیرد، به این موضوع پرداختند که چگونه کسب درآمد باعث انتشار کربن می‌شود. محققان انتشارات ناشی از دریافت دستمزد و همچنین درآمد حاصل از سرمایه گذاری (اجاره، سود سهام، بهره و سود سرمایه) و حساب های بازنشستگی (تامین اجتماعی یا حساب های بازنشستگی انفرادی) را محاسبه کردند.
استفاده كردن Eora MRIO– یک پایگاه داده زنجیره تامین جهانی که انتشار کربن را هم از طرف تامین کنندگان و هم از تولیدکنندگان ثبت می کند – این گروه محاسبه می کند که هر دسته صنعتی چقدر در انتشار کل کربن نقش دارد.
استار توضیح داد که با استفاده از این داده ها، محققان محاسبه کردند که برای تولید یک دلار درآمد از یک صنعت معین به چند تن گازهای گلخانه ای نیاز است. آنها سپس این را به داده های سطح خانوار اداره آمار کار ایالات متحده/اداره سرشماری مرتبط کردند بررسی جمعیت فعلی داده‌هایی (بین سال‌های 1990 تا 2019) که نشان می‌دهد یک فرد چند دلار درآمد از یک صنعت خاص به دست آورده است. جزئیات درآمد سرمایه‌گذاری در یک خانوار توسط دفتر بودجه کنگره جمع‌آوری شد، که درآمد خانوار را بر اساس گروه‌های درآمدی مختلف بر اساس نوع (مانند دستمزد، سرمایه‌گذاری، و حقوق دولتی مانند پرداخت‌های بیکاری یا ازکارافتادگی) تقسیم می‌کند.
برای تعیین انتشار کربن حاصل از درآمد سرمایه گذاری، محققان فرض می کنند که خانوارها دارای یک سبد سرمایه گذاری متنوع هستند که به جای شاخصی که به طور فعال مدیریت می شود، شاخص بورس را دنبال می کند و انتشار گازهای گلخانه ای حاصل از این سرمایه گذاری ها با سهم هر صنعت وزن می شود. استار توضیح داد که برای محاسبه تغییرپذیری، تیم اجازه داد که شدت کربن سرمایه گذاری یک خانوار 25 درصد بالاتر و کمتر از میانگین تغییر کند.
“من فکر می کنم که این فقط مقیاس نابرابری است که بسیار قابل توجه است.”
در سال 2019، 10 درصد از خانوارهای آمریکایی مسئول حدود 40 درصد از کل انتشار گازهای گلخانه ای ایالات متحده بودند. محققان دریافتند که در میان 1٪ برتر، سرمایه گذاری ها 28٪ تا 43٪ درآمد را تشکیل می دهند، در حالی که فقیرترین خانوارها بیشتر مبتنی بر دستمزد هستند و ممکن است اصلاً درآمد سرمایه گذاری نداشته باشند.
این تیم دریافت که گروه‌های درآمد پایین‌تر تمایل دارند در بخش‌هایی به کار گرفته شوند که با گازهای گلخانه‌ای کمتر مرتبط هستند – به خرده‌فروشی، آموزش و خدمات فکر کنید. کارگران با درآمد بالاتر تمایل دارند در بخش‌هایی کار کنند که با انتشار کربن بیشتر مرتبط هستند: برای مثال، شرکت‌های خدمات مالی که پروژه‌های سوخت فسیلی را تضمین می‌کنند و شرکت‌های املاک و مستغلات پیشرفته. افرادی که دستمزد بالاتری دارند نیز پول بیشتری برای سرمایه گذاری دارند: درآمد غیرفعال از 1 درصد بالای حقوق بگیران با انتشار گازهای گلخانه ای بیشتر از دستمزدشان همراه است. استار خاطرنشان کرد و در اقتصاد مبتنی بر سوخت فسیلی ما، بیشتر ارزش سهامداران یک شرکت از تولید گازهای گلخانه ای ناشی می شود.
نابرابری انتشار بین بالاترین و کمترین درآمد عمیق است. نیمی از جمعیت ایالات متحده – 65 میلیون خانوار – مسئول تنها حدود 14٪ از انتشار گازهای گلخانه ای هستند. [from income]استار گفت. “من فکر می کنم که این فقط مقیاس نابرابری است که بسیار قابل توجه است.”
حذف جنبه مصرف ردپای کربن روش جدیدی برای نگاه کردن به منبع انتشار آلاینده‌های خانگی است. او گفت: “آنها توانستند شواهدی را ارائه دهند که من فکر می کنم همه ما انتظارش را داشتیم، اما در واقع نشان داده نشد.” ریگان پترسون، یک مهندس محیط زیست در UCLA که در این مطالعه شرکت نداشت. او افزود که یافته های آنها با سایر مطالعات مربوط به انتشار گازهای گلخانه ای از خانوارهای ثروتمند سازگار است.
استار خاطرنشان کرد که فقیرترین آمریکایی ها کمتر از 2 تن دی اکسید کربن مبتنی بر درآمد (CO) تولید می کنند.2) در سال، در مقایسه با 0.1 درصد خانوارهای برتر که 2670 تن دی اکسید کربن منتشر می کنند.2. به عبارت دیگر، تنها 15 روز طول می کشد تا بالاترین درآمد خانوار از میزان انتشار گازهای گلخانه ای یک خانوار کم درآمد فراتر رود.
بازنگری در مالیات کربن
پترسون گفت: این نگاه جدید به انتشارات مبتنی بر درآمد می تواند به گفتگوها در مورد سیاست مالیات بر کربن و کاهش انتشار گازهای گلخانه ای صنعت دامن بزند.
مالیات کربن در حال حاضر بر کالاهای مصرفی اعمال می شود، نه درآمد سرمایه گذاری غیرفعال. از آنجا که افراد کم درآمد تمام درآمد خود را صرف کالاها و خدمات می کنند، در نهایت بار سنگین کاهش کربن را متحمل می شوند. استار گفت که وقتی در نظر بگیرید که تنها 40 درصد از درآمدهای پردرآمدها نوعی مالیات کربن برای مصرف کننده دارند، این دو برابر است، در حالی که 100 درصد درآمد افراد کم درآمد است.
در عوض، اعمال مالیات کربن بر درآمد سرمایه گذاری می تواند راهی برای کمک به کاهش بار کاهش قیمت باشد. استار گفت: «من فکر می‌کنم اگر مالیات کربنی را بر سهامداران اعمال کنیم که منعکس کننده شدت کربن شرکت باشد، سهامداران را تشویق می‌کند تا پول خود را از شرکت‌هایی که مالیات سنگین دریافت می‌کنند برای منافع شخصی خود خارج کنند.» این رویکرد می تواند شرکت ها را تشویق کند تا عملیات خود را برای جذب سرمایه گذاری کربن زدایی کنند.
– سارا دروئن (@Sarah_Deroin)، نویسنده علم
