کریس بارتون در میان موجوداتی که در سایت‌های مورد مطالعه ثبت شده‌اند سرگردان است: شش گونه خفاش، فهرستی طولانی از پرندگان، از جمله نادری مانند گزنه آسمانی، انواع سمندر، مگس‌های روز، مگس‌های سنگی.
بارتون، استاد هیدرولوژی جنگل و مدیریت آبخیز در دانشگاه کنتاکی، پایش سایت را در آپالاشیان مرکزی کوه ها. و در نگاه اول، سمندرها و پرندگان آوازخوان چندان شگفت‌انگیز نیستند: آپالاچیان یک کانون تنوع زیستی هستند که بیش از 10000 گونه گیاهی و 20000 گونه جانوری را در خود جای داده است.
ممکن است فرض کنید که پایش بیولوژیکی در برخی از حفاظت‌گاه‌های طبیعی بکر، شاید یک منطقه دورافتاده از جنگل انجام می‌شود. اما دقیقاً اینطور نیست.
او از زمین های معادن می گوید. به طور خاص، زمین های معدن برای حفاظت بازیابی شدند.
من در حاشیه کشور زغال سنگ پنسیلوانیا بزرگ شدم و خاطرات قوی از عواقب استخراج معدن دارم: مناظر تخریب شده، جوامع در حال مبارزه، نهرهای مرده. آنچه بارتون توصیف می کند با تصاویر ذهن من مطابقت ندارد.
این همکاری بین سازمان حفاظت از طبیعت را توصیف می کند، جنگل های سبز کار می کنند و سایر آژانس ها و سازمان ها برای احیای معادن به روش هایی که به نفع تنوع زیستی، ذخیره کربن و اقتصادهای محلی باشد.
بیایید ببینیم چگونه می توان زمین های معدن مرکزی آپالاچی را به جنگل هایی بازگرداند که به نفع مردم و طبیعت است.
فراتر از مراتع
کیتی شالوز، مدیر استراتژی بازسازی سازمان حفاظت از طبیعت، تأثیر استخراج زغال سنگ را بر روی آپالاچی ها مشاهده کرده است. دیدن یک معدن فردی بخشی از تصویر را نشان می دهد. اما او می گوید که هنوز میزان مشکل را نشان نمی دهد.
او می‌گوید: «وقتی به تصاویر هوایی نگاه می‌کنم، همیشه تحت تأثیر قرار گرفتن جنگل‌های ما قرار می‌گیرم. “عظمت تاثیر بر جنگل ما می تواند بسیار زیاد باشد، اما امید زیادی وجود دارد.”
او در حال بررسی معادن در سراسر منطقه، از جمله بخش هایی از پنسیلوانیا، ویرجینیای غربی، ویرجینیا و کنتاکی است.
پس از خروج شرکت های معدنی، زمین اغلب بدون استفاده و بی توجهی باقی می ماند. تنها 3 درصد از این زمین ساخته شده است. Shallows می گوید برخی معتقدند طبیعت به سادگی جای خود را پس می گیرد. اما این «احیای» چندان شبیه جنگل آپالاچی نیست.
او می‌گوید: «اگر معدنی رها شود تا خودش رشد کند، به احتمال زیاد توسط علف‌های هرز، گونه‌های مهاجم سازگار با این شرایط، غلبه می‌کند. یکی از رایج ترین گونه هایی که می بینید، زیتون پاییزی است که یک گیاه مهاجم است.
این به این دلیل است که استخراج از معادن به شدت خاک را فشرده می کند. درختان بومی نمی توانند ریشه بدهند. و اغلب تکنیک های احیای معدن گذشته کمکی نکرده است. زیرا تاکید صرفاً بر کنترل فرسایش بود که قطعاً مهم است، اما با کاشت علف‌های غیربومی می‌توان به آن دست یافت.
بارتون، که همچنین رئیس جنگل‌های سبز کار است، می‌گوید: «بیشتر احیاء کوه‌های متنوع آپالاچی را به علفزار تبدیل کرده است. ما تحقیقات زیادی در مورد اینکه چگونه می توانید درختان را در این مکان ها رشد دهید، انجام داده ایم.
این بدان معنی بود که اولین قدم در بازسازی، سست کردن خاک بود، یا همان چیزی که بسیاری از حافظان محیط زیست با آن صحبت کردم به عنوان «پاره کردن» یاد کردند. ایده این است که آب به خاک نفوذ کند تا شرایطی را ایجاد کند که در آن نهال ها جوانه بزنند.
سپس کاشت درخت آغاز شد. تا به امروز بیش از 6 میلیون درخت در سایت های معدن مرکزی آپالاچی کاشته شده است. Shallows می گوید، اما حتی این عدد نیز تنها بخشی از داستان است.
Shallows می گوید: «این چیزی بیش از کاشتن درخت است. “این عدد قابل توجهی است. کاشتن درخت خوب است. اما ما در اینجا بر بازسازی کل اکوسیستم ها متمرکز شده ایم. ما یک جنگل سالم، کارآمد و متنوع می خواهیم.”
تحقیقات زیادی روی ترکیب درختانی که به منظور بازتولید شرایط مرجع یک جنگل متنوع کاشته می‌شوند، انجام شده است. کارهای دیگر تالاب ها و نهرها را احیا می کند. بیش از 2000 مایل از نهرها توسط روش‌های معدنکاری در آپالاش‌های مرکزی سد شده‌اند.
بسیاری از کسانی که با چگونگی تخریب زمین های معدن آشنا هستند، شک داشتند. آیا واقعاً می توان این مکان های مغفول را به جنگل بازگرداند؟
اما نتایج می تواند چشمگیر باشد. Shallows می‌گوید: «بسیار شگفت‌انگیز است که سایتی داشته باشید که فقط یک کشت تک درختچه‌های مهاجم است، آنقدر متراکم که نمی‌توانید انگشتی را در آن فرو کنید و ببینید که آن را به یک اکوسیستم متنوع و پررونق تبدیل می‌کنید.»
این جایی است که بارتون و سایر محققان اغلب وارد تصویر می شوند. او می گوید: «زمانی که مرمت انجام می شود، ما بسیاری از کارهایمان را انجام می دهیم. ما به هیدرولوژی، خاک، حیات وحش نگاه می کنیم. ما سیستم‌های طبیعی، احیای معادن سنتی و سیستم‌های بازسازی‌شده را مقایسه می‌کنیم.»
حتی او از نتایج شگفت زده شد. درختان دوباره مستعمره می شوند. و هنگامی که جنگل ایجاد شد، حیوانات وحشی به سرعت راه خود را به آن پیدا می کنند.
“این مکان ها به سرعت توسط دوزیستان دوباره مستعمره می شوند. پروانه‌ها، پایگاه طعمه خفاش‌ها، به تعداد مشابهی که در مکان‌های کاوش‌نشده می‌بینید، بازمی‌گردند.” ما در جویبارها و مگس‌های سنگی را می‌بینیم و ماهی‌ها ظاهر می‌شوند.»
سازمان حفاظت از طبیعت برای خود یک هدف بلندپروازانه برای احیای زمین های معدن تعیین کرده است که تصویر امیدوارکننده ای را نه تنها برای تنوع زیستی، بلکه برای جوامع محلی ترسیم می کند.
طبیعت + اقتصاد
هدف توسعه اقتصادی در آپالاشیا مرکزی به همان اندازه بلندپروازانه است. اریکس برولیس، مدیر توسعه اقتصادی سازمان حفاظت از طبیعت در ویرجینیای غربی می‌گوید: «ما می‌خواهیم این زمین‌های معدن را از بدهی به دارایی تبدیل کنیم.
این تلاش ها با هدف ترویج گذار به موارد بیشتر است توسعه اقتصادی سازگار با اقلیم و طبیعتاز جمله استفاده از زمین های استخراج شده برای گردشگری و تفریح، احیای تنوع زیستی و تغییرات آب و هوایی و توسعه انرژی خورشیدی.
جنگل بازسازی شده برای حیات وحش عالی است و همچنین برای تفریح در فضای باز عالی است. پیاده‌روی، شکار، تماشای پرندگان، ماهیگیری، دوچرخه‌سواری در کوهستان و سواری ATV و موارد دیگر می‌تواند در زمین‌های معدن سابق انجام شود. خریداری شده توسط حفاظت ویرجینیا از بازیابی مداوم گوزن ها و نظارت بر حیات وحش پشتیبانی می کند. این می تواند بازدیدکنندگان را جذب کند و به اقتصاد محلی کمک کند، اما یک مزیت محلی نیز هست.
برولیس می گوید: «ساخت منابع تفریحی برای جامعه محلی، نه فقط برای گردشگری، مهم است. بسیاری از افرادی که در اینجا زندگی می کنند دوست دارند زمان خود را در جنگل بگذرانند.
برخی از زمین های معدنی فرصت کمتری برای احیای موفق جنگل ها دارند و این سایت ها را می توان برای پروژه های انرژی خورشیدی توسعه داد. یک پروژه نوآورانه شامل مشارکت با شرکت های انرژی برای اجرای اولین پروژه های خورشیدی در مقیاس بزرگ در معادن سابق است.
برولیس می گوید: «این یک اقدام متعادل کننده است. ما در حال بررسی مکان‌هایی هستیم که بازیابی آنها دشوار است و به زیرساخت‌های انتقال موجود نزدیک‌تر هستند، که بیشتر آنها توسط صنعت معدن در محل قرار دارند.»
برولیس خاطرنشان می کند که تنوع بخشیدن به توسعه اقتصادی به یک رویکرد یکپارچه بستگی دارد که شامل سیاست، علم و پروژه های روی زمین است.
برولیس می‌گوید: «من فکر می‌کنم که درک فزاینده‌ای وجود دارد که ما باید به طیف وسیع‌تری از فرصت‌های اقتصادی در این منطقه نگاه کنیم. این جوامع می‌خواهند بچه‌هایشان شغل داشته باشند، بنابراین آنها در کنار هم باقی می‌مانند.»
جنگل کامبرلند
آینده جنگل چگونه است؟ یک پاسخ را می توان در یافت جنگل کامبرلند، پروژه ای به مساحت 253000 هکتار در کنتاکی، ویرجینیا و تنسی که توسط The Nature Conservancy اداره می شود. این جنگل وسیع زمانی محل صنایع سنگین استخراجی از جمله معدن و چوب بری بوده است.
دامنه فعالیت حفاظتی با اندازه جنگل مطابقت دارد. سایت های معدن با صدها هزار درخت بازسازی شده اند. شاه بلوط های آمریکایی مقاوم به بیماری – که از نظر عملکردی در جنگل های شرقی منقرض شده اند – کاشته شده اند.
حفاظت از این گستره وسیع جنگلی از دو جهت با تغییرات آب و هوایی مقابله می کند: با ذخیره میلیون ها تن دی اکسید کربن و با اتصال یک راهرو مهاجرت که دانشمندان معتقدند می تواند یکی از مهم ترین “راه های فرار” در آمریکای شمالی با جابجایی گونه های گیاهی و جانوری باشد. محدوده آنها تا آب و هوای سردتر
جنگلداری پایدار بخش مهمی از این ترکیب است. Conservancy حتی با یک شرکت بوربونی که علاقه مند به تامین پایدار بشکه های بوربن خود است، همکاری کرده است.
کریس گارلند، مدیر پروژه مرکزی آپالاچی برای حفاظت از طبیعت، می‌گوید: «زمین‌های معدن در وضعیت توسعه متوقف شده‌اند. ما نشان می‌دهیم که چگونه احیای این زمین‌ها فواید بسیاری برای تنوع زیستی، ذخیره‌سازی کربن و برای جامعه دارد.»
مانند دیگر جنگل های آپالاشی مرکزی، کامبرلند سرشار از تنوع دوزیستان است و پرندگان آوازخوان مهاجر را به خود جذب می کند. همچنین زیستگاه گونه های بزرگتر از جمله گوزن دم سفید، خرس سیاه و جمعیتی از گوزن است.
«من اینجا بزرگ شدم. گارلند می‌گوید وقتی از آپالاچی‌ها به‌عنوان مکانی با اهمیت جهانی صحبت می‌شود، لبخندی بر لبانم می‌نشیند. از نظر بیولوژیکی به اندازه مکان هایی که در نشنال جئوگرافیک می بینید اهمیت دارد.
و در حالی که همه حافظان محیط زیست درگیر اذعان دارند که هنوز کار زیادی برای انجام دادن وجود دارد، موفقیت‌ها تا کنون قابل توجه بوده است. «جنگل کنتاکی است آینده اقتصادیگارلند می گوید. فرصت‌های زیادی در اینجا وجود دارد که مزایای زیادی نیز دارد.»
کریس بارتون موافق است. او می گوید: «امیدی برای این سایت ها وجود دارد. من یکی از افرادی بودم که در اینکه بتوانید اکوسیستم را بازگردانید تردید داشتم. اما ما بارها و بارها نشان داده ایم که شما می توانید. بازگرداندن این مکان‌ها به جنگل نگاهی اجمالی به آینده است.»
